O poezji Jana Owczarka
Jan Owczarek jest polonistą, uczy w Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego w Jeleniej Górze. Pierwszy wiersz napisał mając 15 lat, Dotychczas ukazały się dwa tomiki wierszy zawierające utwory z blisko 30 lat życia. Najstarszy datowany jest na rok 1982.
W swojej cieplickiej parafii św. Jana Chrzciciela redaguje miesięcznik tej wspólnoty wiary. Aktywnie uczestniczy w życiu literackim miasta, jest członkiem Stowarzyszenia Jeleniogórski Klub Literacki. Ze sposobu, w jaki zabiera głos podczas spotkań autorskich miejscowego środowiska ludzi pióra, widać, że jest człowiekiem ogromnie oczytanym, o wyrobionym guście literackim. Trzeba było jednak doczekać tych dwóch zbiorów poetyckich, by poznać głęboką wrażliwość autora i zobaczyć, z jaką swobodą porusza się nie tylko w europejskiej, ale i światowej spuściźnie literackiej.
Jan Owczarek jest świadomym uczestnikiem i twórcą zjawisk kulturalnych, wrażliwym i nietuzinkowym. Ujmuje szczerość wzruszeń wyrażonych w tej poezji. Poeta daje świadectwo swoich poszukiwań prawd najpełniejszych, najważniejszych, którymi warto się kierować. W Piśmie Świętym odnajduje odwieczną mądrość. Jego poezja jest żarliwym wyznaniem wiary. Czerpie z niej nadzieję i otuchę, czerpie z niej zachwycenie dla dzieła stworzenia, w cudach natury odnajdując Boski geniusz.
W obu tomikach panuje ciekawa harmonia: współczesny biały wiersz nie kłóci się z wewnętrzną konstrukcją tych utworów, które nieodparcie kojarzą się z wersami Biblii, one się wręcz wzbogacają i wzmacniają w wymowie. Wspomniany zachwyt urodą świata nie oznacza wyślepienia na wszelakie zło i cierpienie, które się na świecie lęgnie i panoszy. Syntezą tego uważnego spostrzegania rzeczywistości jest "Smutek", a także między innymi "W chwili zwątpienia", gdzie padają słowa: "...puchnie na plecach garb złego losu. W chwili zwątpienia wydaje nam się, że Bóg opuścił, a diabeł wizję podsuwa tłustą...". Jan Owczarek, definiując całą niedoskonałość rzeczywistości, wskazuje, jaką ścieżką należy podążać, by uniknąć skalania niszczącym złem. Dwa tysiące lat temu Piotr i pozostali uczniowie zostawili swoje sieci i podążyli za Jezusem. Poeta pyta: "...dzisiaj czy poszedłby za Nim na połów wielki lecz gorzki, na chleb nieznany i ciężki, pod obce dalekie nieba, bez jednej nawet drachmy, bez pytań warunków zastrzeżeń?" Że warto iść za Nim, czytelnik przekona się, czytając "Hymn nieustający", bo jest w nim żarliwość wiary i uwielbienie Stwórcy za Jego dzieła, powierzone człowiekowi. Poezja Jana Owczarka jest piękna i czysta w swojej szlachetnej, komunikatywnej
prostocie. Budując metafory, sięga do skojarzeń bliskich i trafnych. Nie kokietuje wybrednych krytyków karkołomnymi konstrukcjami, chcąc uzyskać ich domniemaną aprobatę, pozostaje wierny swoim wyborom słowa. Oto próbka tej poetyki: "Ale najpiękniejsze jest niebo dzieci i poetów. Szukają w nim szklanki z której wylała się Mleczna Droga Księżyc jest podobny do pomarańczy akometę niesfornie ciągają za warkocz".
Powyższy opis poezji Jana Owczarka - nauczyciela, członka NSZZ Solidarność, przygotowała Pani Maria Suchecka i opublikowała w Tygodniku Katolickim "NIEDZIELA"
http://www.niedziela.pl
W załączeniu prezentujemy cześć twórczości JANA OWCZARKA, która w szczególny sposób odnosi się do okresu najnowszej historii Polski.
Wiersz "Górnikom z Halemby"
Wiersz "Grób Gajcego"
Wiersz "Husaria"
Wiersz "Leśni"
Wiersz "Odrodzona"
Wiersz "Rota"
Wiersz "Solidarność"
Wiersz "Sprzedani"
Wiersz "Trumna Prezydenta"
W swojej cieplickiej parafii św. Jana Chrzciciela redaguje miesięcznik tej wspólnoty wiary. Aktywnie uczestniczy w życiu literackim miasta, jest członkiem Stowarzyszenia Jeleniogórski Klub Literacki. Ze sposobu, w jaki zabiera głos podczas spotkań autorskich miejscowego środowiska ludzi pióra, widać, że jest człowiekiem ogromnie oczytanym, o wyrobionym guście literackim. Trzeba było jednak doczekać tych dwóch zbiorów poetyckich, by poznać głęboką wrażliwość autora i zobaczyć, z jaką swobodą porusza się nie tylko w europejskiej, ale i światowej spuściźnie literackiej.
Jan Owczarek jest świadomym uczestnikiem i twórcą zjawisk kulturalnych, wrażliwym i nietuzinkowym. Ujmuje szczerość wzruszeń wyrażonych w tej poezji. Poeta daje świadectwo swoich poszukiwań prawd najpełniejszych, najważniejszych, którymi warto się kierować. W Piśmie Świętym odnajduje odwieczną mądrość. Jego poezja jest żarliwym wyznaniem wiary. Czerpie z niej nadzieję i otuchę, czerpie z niej zachwycenie dla dzieła stworzenia, w cudach natury odnajdując Boski geniusz.
W obu tomikach panuje ciekawa harmonia: współczesny biały wiersz nie kłóci się z wewnętrzną konstrukcją tych utworów, które nieodparcie kojarzą się z wersami Biblii, one się wręcz wzbogacają i wzmacniają w wymowie. Wspomniany zachwyt urodą świata nie oznacza wyślepienia na wszelakie zło i cierpienie, które się na świecie lęgnie i panoszy. Syntezą tego uważnego spostrzegania rzeczywistości jest "Smutek", a także między innymi "W chwili zwątpienia", gdzie padają słowa: "...puchnie na plecach garb złego losu. W chwili zwątpienia wydaje nam się, że Bóg opuścił, a diabeł wizję podsuwa tłustą...". Jan Owczarek, definiując całą niedoskonałość rzeczywistości, wskazuje, jaką ścieżką należy podążać, by uniknąć skalania niszczącym złem. Dwa tysiące lat temu Piotr i pozostali uczniowie zostawili swoje sieci i podążyli za Jezusem. Poeta pyta: "...dzisiaj czy poszedłby za Nim na połów wielki lecz gorzki, na chleb nieznany i ciężki, pod obce dalekie nieba, bez jednej nawet drachmy, bez pytań warunków zastrzeżeń?" Że warto iść za Nim, czytelnik przekona się, czytając "Hymn nieustający", bo jest w nim żarliwość wiary i uwielbienie Stwórcy za Jego dzieła, powierzone człowiekowi. Poezja Jana Owczarka jest piękna i czysta w swojej szlachetnej, komunikatywnej
prostocie. Budując metafory, sięga do skojarzeń bliskich i trafnych. Nie kokietuje wybrednych krytyków karkołomnymi konstrukcjami, chcąc uzyskać ich domniemaną aprobatę, pozostaje wierny swoim wyborom słowa. Oto próbka tej poetyki: "Ale najpiękniejsze jest niebo dzieci i poetów. Szukają w nim szklanki z której wylała się Mleczna Droga Księżyc jest podobny do pomarańczy akometę niesfornie ciągają za warkocz".
Powyższy opis poezji Jana Owczarka - nauczyciela, członka NSZZ Solidarność, przygotowała Pani Maria Suchecka i opublikowała w Tygodniku Katolickim "NIEDZIELA"
http://www.niedziela.pl
W załączeniu prezentujemy cześć twórczości JANA OWCZARKA, która w szczególny sposób odnosi się do okresu najnowszej historii Polski.
Wiersz "Górnikom z Halemby"
Wiersz "Grób Gajcego"
Wiersz "Husaria"
Wiersz "Leśni"
Wiersz "Odrodzona"
Wiersz "Rota"
Wiersz "Solidarność"
Wiersz "Sprzedani"
Wiersz "Trumna Prezydenta"
